Wednesday, November 28, 2007

Είμαι στον κόσμο μου, αλλά εδώ με ξέρουν όλοι!!


Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: τις περισσότερες ώρες που είμαι ξύπνια είμαι σε μια κατάσταση αφηρημάδας, άρνησης σκέψης και αργής κίνησης.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά by default αρνείται ο εγκέφαλος να κάψει πολλά εγκεφαλικά κύτταρα για οποιαδήποτε ενέργεια απαιτεί προσπάθεια. Στην περίπτωση που ζοριστώ και κινηθώ λίγο πιο γρήγορα μετά κάνει στιγμιαίο format με *#7370# για επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων ώστε να επανέλθω στο default mode.

Συνήθεις ενέργειες που κάνω όταν είμαι αφηρημένη:

  • Τρώμε. Τελειώνουμε φαγητό. Ανοίγω την πόρτα του ψυγείου για να βάλω μέσα το λάδι παρόλο που πριν 3 δευτερόλεπτα έκανα την ίδια λανθασμένη κίνηση με το ξύδι. (Note για την επόμενη φορά: δίπλα είναι το ριμαδοντούλαπο για το λάδι και το ξύδι)
  • Τρώμε. Τελειώνουμε φαγητό. Μαζεύω το τραπέζι. Παρόλο που γνωρίζω ότι δεν υπάρχει σακούλα σκουπιδιών στο σκουπιδοντενεκέ που βρίσκεται στο ντουλάπι κάτω από τον νεροχύτη (πλήρης αναφορά!) ανοίγω και ξανα-ανοίγω το ντουλάπι κάθε μα κάθε φορά που θέλω να πετάξω κάτι στα σκουπίδια, το ξανακλείνω και κατευθύνομαι προς την πόρτα της κουζίνας που συνήθως είναι κρεμασμένη η σακούλα. Tip για την επόμενη φορά: (ψιλο-λάθος ο κώδικας αλλά είναι μια 1η προσέγγιση)
if (skoupidontenekes_me_sakoula==false) then
{
anazitise_sakoula_skoupidiwn_sthn_porta_ths_kouzinas;
{
else
{
peta_to_skoupidi_ston_skoupidonteneke;
}

  • Ο πίνακας με τις ασφάλειες (που περιέχει και τον διακόπτη για το θερμοσίφωνο) βρίσκεται πάνω από το θυροτηλέφωνο...μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια, ε; Εννοείται πως τις περισσότερες φορές που μου ζητάει κάποιος να ανάψω το θερμοσίφωνο πατάω το κουμπί να ανοίξει η πόρτα της πολυκατοικίας...και αντίστοιχα όταν χτυπάει κάποιος το κουδούνι πλησιάζω στο σημείο, ανοίγω το θερμοσίφωνο και απομακρύνομαι ήσυχη...μέχρι φυσικά που ξαναχτυπάει το κουδούνι μετά από λίγη ώρα...
  • Άρχισα να κάνω τα ίδια και στη δουλειά...έχουμε μια κάρτα που ανοίγει την πόρτα για να περάσεις στα ενδότερα...ε, αρκετές φορές παρόλο που γνωρίζω πως πρέπει να έχω την κάρτα μαζί μου για να ανοίξει η πόρτα την ξεχνάω στο γραφείο μου και αναγκάζομαι να επιστρέψω πάλι στο γραφείο για να πάρω την κάρτα...(να σημειωθεί πως αυτή τη διαδικασία την κάνω κάθε 10 λεπτά περίπου)
  • Α, να και ένα πρόσφατο απογευματιάτικο παράδειγμα αφηρημάδας...ο γαλλικός καφές βρίσκεται σε ένα βαζάκι δίπλα στην καφετιέρα, ενώ του εσπρέσσο ο καφές βρίσκεται στο ντουλάπι σε ένα άλλο βαζάκι...ΚΑΙ χτες ΚΑΙ σήμερα...έφτιαξα εσπρέσσο με γαλλικό καφέ...!! Δεν ήταν κακό βέβαια...μπορεί να το καθιερώσω :P
  • Φυσικά, η αφηρημάδα δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό μόνο δικό μου..την τελευταία βδομάδα στη δουλειά, μια συνάδελφος έχει κάνει 3 φορές το ίδιο λάθος αφηρημάδας. Μου φέρνει τη συσκευή που θέλει να αγοράσει ο πελάτης που εξυπηρετώ, της υπογράφω στη λίστα της ότι έλαβα το κουτί που μου ανέβασε από την αποθήκη και ευθύς γραπώνει παραμάσχαλα το κουτί με την συσκευή, μου αφήνει εμένα τη λίστα της και απομακρύνεται ανετότατη (αντί να πράξει το ανάποδο!)...εγώ και ο πελάτης να έχουμε μείνει κάγκελο που έχει πάρει το κουτί μέσα από τα χέρια μας, την κοιτάμε με ύφος απορίας να φεύγει μακριά, ώσπου μονομιάς φωνάζουμε μαζί με τον πελάτη «το...το...το κουτί που το πας;;;». Τί να πω! I am not alone in this planet…
  • Χτες...έχει φτάσει η ώρα να σχολάσουμε και μου λέει μια συνάδελφος να κάτσω στην πόρτα σε περίπτωση που θελήσει κάποιος πελάτης να μπει να του πω ότι έχουμε κλείσει...στέκομαι κι εγώ μπάστακας στην πόρτα ώσπου μετά από κανά 2λεπτο μπαίνει ένας πελατίσκος (έτσι τους λέμε για να ακούγονται γλυκούλιδες!), του χαμογελάω (αφηρημένα), του γνέφω σε στυλ «γεια σας» και φυσικά μπαίνει ανέμελος μέσα και διασχίζει το μισό κατάστημα ώσπου τον βλέπει η συνάδελφος και τον πληροφορεί πως έχουμε κλείσει...πραγματικά, αναρωτιέμαι, αυτό το πράγμα πώς το έκανα, μου λέτε; (Ελαφρυντικό στοιχείο: 10 δευτερόλεπτα πριν εισέλθει ο πελάτης πέρασε από μπροστά μου και συνομιλήσαμε στα πεταχτά ένας συνάδελφος...ε είχα αφαιρεθεί η καημένη!)

Βοήήήθειααα, δε με μπορώ άλλο!!

Thursday, November 22, 2007

Περαστικά...


Μόλις πληροφορήθηκα πως ένας από τους αγαπημένους μου καθηγητές στη σχολή υπέστει εγκεφαλικό επεισόδειο...(αυτό πρέπει να έγινε κάποιους μήνες πριν αλλά δυστυχώς αφότου έχω επιστρέψει στην Αθήνα τα πανεπιστημιακά νέα μου έρχονται με κάποιο lag!)

Περαστικά σας, κ. Σπύρου...εύχομαι καλή αποκατάσταση και να γυρίσετε γρήγορα κοντά μας υγιής...


(τα λόγια του τραγουδιού δεν έχουν καμιά σχέση, απλά είναι ένα αγαπημένο μου μελαγχολικό τραγούδι και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας)

Thursday, November 15, 2007

Οι γείτονές μου (part 2)

Οι από κάτω – απλά καθημερινά παραδείγματα

Το part 2 για τους από κάτω αναμένεται συγκλονιστικότερο από ποτέ...σήκουελ του Scream μου θυμίζει ο πρόλογός μου...μπρρρρ...τέλος πάντων, μπαίνω στο θέμα ευθύς αμέσως! Τους μήνες που ακολούθησαν, οι συναντήσεις με τους από κάτω ήταν συχνές...στην είσοδο της πολυκατοικίας, στο ασανσέρ, στις σκάλες, στο κατέβασμα των σκουπιδιών, στην έξοδο από το αυτοκίνητο. Τις προάλλες έζησα το απόλυτο θρίλερ...ο άνεμος λυσσομανούσε, η ατμόσφαιρα προμήνυε ότι θα ρίξει δυνατή βροχή, ο δρόμος έρημος και σκοτεινός καθώς είχε ήδη νυχτώσει κι εγώ αποφάσισα να κατεβάσω τα σκουπίδια...πάω να βγω από την πολυκατοικία και διακρίνω στη τζαμαρία 3 φιγούρες να στέκονται και να κοιτάνε, χωρίς να είμαι πολύ σίγουρη γιατί ο χώρος έξω δεν ήταν φωτισμένος, ενώ τα φώτα εντός της πολυκατοικίας έκαναν αντανάκλαση...ανοίγω γρήγορα τη τζαμένια πόρτα και βγάζω μια κραυγή αγωνίας...(είδατε; Πάλι στο Scream κατέληξα, πάλι σε γνωστό σήκουελ)...απέναντι ακριβώς από την πόρτα στέκονταν ακίνητοι, αμίλητοι και ανέκφραστοι με ένα απλανές ύφος απαρτία όλη η οικογένεια (οι από κάτω ντε!)...στεκούμενοι κατά σειρά ύψους και η κόρη κρατούσε το λουρί του σκύλου, μου θύμισαν κάτι μεταξύ οικογένεια Άνταμς και αδελφοί Ντάλτον, σε πιο spooky έκδοση όμως...μόλις σταμάτησα το ουρλιαχτό, σκάνε μονομιάς και οι 3 ένα χαμόγελο και λέει ο μπαμπάς της οικογένειας «Τρόμαξες Α., ε; Χαχα»...γνέφω, χαμογελάω με το ζόρι και φεύγω. Γελάσαμε πάλι βραδιάτικο...

10 πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τους από κάτω:

1. Ξεχνάνε τα κλειδιά του αυτοκινήτου πάνω στην πόρτα του οδηγού.

2. Βράζουν κάθε μα κάθε μέρα μπρόκολο.

3. Μετά τις οδηγίες της μαμάς μου για το πώς μπορούν να πλύνουν το μπροστινό μπαλκόνι, το αποτέλεσμα ήταν πως το μπαλκόνι παραμένει βρώμικο από τότε.

4. Κάθε μα κάθε φορά που θα σε δουν (ακόμα και αν σε έχουν δει άλλες 2-3 φορές την ίδια μέρα) θα ψάλλουν το ίδιο τροπάριο «Αχ κοριτσάκι μου, τί κάνεις; Να δώσεις πολλά χαιρετίσματα στους δικούς σου, να είναι καλά και με υγεία, χαρήκαμε που σε είδαμε, καλή σταδιοδρομία, ευχαριστώ πολύ να είσαι καλά κοριτσάκι μου, γεια σου».

5. Έχουν σπάσει 2 φορές το κάτω κρύσταλλο της τζαμένιας πόρτας της εισόδου στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στην πολυκατοικία χωρίς κλειδί...κλωτσώντας την πόρτα!

6. Η μαμά της οικογένειας όταν είχε πιάσει φωτιά σε κάποιο μακρινό σε εμάς βουνό, είχε πάρει την κόρη της από το χέρι, είχε πάρει μαζί της τις ταυτότητές τους (για να τις αναγνωρίσουν όταν μετά από 10 χρόνια πλησιάσει η φωτιά στα σπίτια μας,ντε!) και είχαν κατευθυνθεί προς την πλησιέστερη πλατεία.

7. Η ίδια γυναίκα είχε καλέσει την πυροσβεστική γιατί νόμιζε πως καιγόταν το δίπλα σπίτι ενώ στην πραγματικότητα απλά έψηναν σουβλάκια.

8. Ο μπαμπάς της οικογένειας κάθεται στη θέση του οδηγού του αυτοκινήτου τους και η μαμά και η κόρη πάντα κάθονται πίσω.

9. Η κόρη όταν έκανε μαθήματα οδήγησης είχε πάρει σβάρνα γιαγιούλα που περπατούσε στο πεζοδρόμιο.

10. Το μόνο λογικό και μη εξωγήινο πλάσμα στο από κάτω διαμέρισμα είναι ο σκύλος τους.

…και τώρα ένα κουίζ:

Ερώτηση 1η: πόση ώρα μπορεί να προσπαθεί κάποιος να βγάλει ένα ριμαδο-αυτοκίνητο από μια πιλοτή;

Ερώτηση 2η: πόσες στούκες σε τοίχο, κολώνα και γκαραζόπορτα μπορεί κάποιος να προκαλέσει σε ένα ριμαδο-αυτοκίνητο εντός του προηγούμενου χρονικού διαστήματος;

(Απάντηση θα δοθεί μέσω των σχολίων, έτσι για να υπάρχει και ένα σασπένς βρε παιδί μ’...γιααα να βλέπω να πέφτουν στοιχήματααα)

Η απέναντι

Η απέναντιιιι, βρε την απέναντιιιι, γαμώ τα παιδιά η απέναντι αλλά...δεν υπάρχουν λόγια...μια εικόνα όμως, χίλιες λέξεις!

Σας παρουσιάζω το πιο μίνιμαλ, το πιο φινετσάτο μπαλκόνι του 2007...


(και σημειώστε ότι έχει καλύψει και τα κάγκελα με ένα πλαστικό και έχει τοποθετήσει και τέντες με αποτέλεσμα να μη μπορείτε να το θαυμάσετε όλο)

Thursday, November 08, 2007

Οι γείτονές μου (part 1)

Περίπτωση 1: Μένουν από κάτω μου και...είναι εξωγήινοι*! Η προηγούμενη δήλωση είναι διπλό και τριπλό-τσεκαρισμένη, δεν αστειεύομαι! Μετακόμισαν πριν λίγα χρόνια από κάτω μας...έρχεται η κυρία της οικογένειας πρώτη βδομάδα στο καινούριο τους σπίτι και ακολουθεί ο εξής διάλογος με τη μαμά μου:

(να σημειώσω πως τα πατζούρια του σπιτιού στο οποίο μένω είναι από εκείνα που τα σέρνεις πάνω σε έναν οδηγό, δεν έχουμε δηλαδή ρολά που τα αμολάς από πάνω προς τα κάτω)

Κ: Γεια σας, τί κάνετε; Είμαστε οι καινούριοι σας γείτονες, μένουμε από κάτω, ήρθα να σας προσφέρω ένα κουτί μηλόπιτα για το καλό, με υγεία πάντα να είστε, να χαίρεστε την οικογένειά σας...

(η μαμά μου κάγκελο στην πόρτα...)

Μ: Καλώς ήρθατε, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για το γλυκό, δεν ήταν ανάγκη, να χαίρεστε κι εσείς την οικογένειά σας και με υγεία πάντα.

Κ: Αχ, ξέρετε τί; Με όλο το θάρρος, θα ήθελα να σας κάνω μια πολύ σοβαρή ερώτηση γιατί πραγματικά είμαι πολύ προβληματισμένη και δε βρίσκω λύση...

Μ: Βεβαίως, αν μπορώ να βοηθήσω...πείτε μου!

Κ: Ε, να...ξέρετε...πώς μπορώ να πλύνω το μπαλκόνι;

Μ: Εεμ...τί εννοείτε ακριβώς; Έχει λάστιχο στο μπροστινό μπαλκόνι και σε όλα τα υπόλοιπα αναγκαστικά πρέπει να χρησιμοποιήσετε κουβά...

Κ: Ναι, αλλά δε θα μπαίνουν νερά μέσα στο σπίτι;

(κάγκελο η μαμά μου, κάγκελο κι εγώ που άκουγα τη συζήτηση από το δωμάτιό μου!)

Μ: Όχι, γιατί μπορείτε να κλείσετε το πατζούρι και το τζάμι...

Κ: Ααχχ, ναι...αλλά...με ποιον τρόπο θα βγω έξω να πλύνω το μπαλκόνι και θα ξαναμπώ αν τα έχω κλείσει;

(απολίθωμα η μαμά μου, απολίθωμα κι εγώ!)

Μ: Εεμ...δε σας καταλαβαίνω...ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα με το να βγείτε έξω να πλύνετε το μπαλκόνι και να ξαναμπείτε;

(εγώ από το μέσα δωμάτιο θαυμάζω την ψυχραιμία της μαμάς μου και κλείνω τη μουσική που άκουγα για να αφουγκραστώ καλύτερα)

Κ: Μαα...αν βγω έξω και το πλύνω το μπαλκόνι...μετά πώς θα ξαναμπώ; Θα είναι κλειδωμένα τα πατζούρια και τα τζάμια...

(στήλη άλατος η μαμά μου, στήλη άλατος κι εγώ φυσικά!)

Μ: Τί εννοείτε; Άμα βγείτε έξω και κλείσετε το πατζούρι από την έξω μεριά, δεν κλειδώνει μόνο του...μόνο κάποιος από μέσα θα μπορούσε να το κλειδώσει...αλλιώς θα μπαίνανε και οι κλέφτες στα σπίτια πολύ εύκολα!

Κ: Ααχ...ναι, έχετε δίκιο, μπερδεύτηκα...αλλά...χμ...δηλαδή, αυτό που μου λέτε είναι ότι αν βγω έξω και σύρω το πατζούρι να κλείσει δε θα κλειδώσει; Δηλαδή, δε χρειάζεται να πω στην κόρη μου να στέκεται πίσω από το πατζούρι να μου ανοίξει από μέσα; Και αν πρέπει να της φωνάξω να μου ανοίξει, πώς θα το κάνω; Με κλειστό πατζούρι δε θα με ακούσει...αλλά το τζάμι δε θα το έχω κλείσει, ε; Πωπω...

(και επειδή κάπου εδώ παρομοιώσεις του στυλ «έμεινα κάγκελο», «έμεινα στήλη άλατος», «έμεινα απολίθωμα», «έμεινα λαμάκας», κτλ μου τέλειωσαν δεν παραθέτω τη συνέχεια του διαλόγου γιατί καταλαβαίνετε σε τί ύφος συνεχίστηκε...)

Και, φυσικά, μην αυταπατάστε! Εννοείται, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, πως από τότε έχουμε ακούσει και άλλα τέτοια κουλά...και δε μιλάω για έναν άνθρωπο με χαμηλό IQ, θα το κατανοούσα απόλυτα...αλλά μερικές φορές τα σκαλώματα που τρώει έχουν την τάση να προκαλούν στους άλλους αυτόματη ακινητοποίηση όλων των μυών, γρήγορο ανοιγο-κλείσιμο ματιών, αισθητή χαλάρωση της κάτω γνάθου και ασυναίσθητη προσπάθεια αναζήτησης του συνδυασμού πλήκτρων Ctrl+Alt+Del...!!! Ε.Τ. phone home!

A! Και από τότε...έχουν ολημερίς και οληνυχτίς τα πατζούρια τους κλειστά...άντε, στα μεγάλα κέφια να αφήσουν μια χαραμάδα ανοιχτή...όπως οι γείτονες του snicolas...χμμ...strange things!

(Θα ακολουθήσει και part 2…)

* τώρα που είπα «εξωγήινοι» μου ήρθε φλασιά ένα περιστατικό από τη δουλειά:

Συνάδελφος: Το ανταλλακτικό που ζητάτε δεν υπάρχει...μας έχει τελειώσει, έχουμε παραγγείλει αλλά δε γνωρίζουμε πότε θα έχουμε τη νέα παραλαβή...έρχεστε από μακριά; (θέλοντας να εξυπηρετήσει την πελάτισσα στέλνοντάς την σε κάποιο άλλο κοντινό υποκατάστημα)

Πελάτισσα: Ναι, από τον Άρη και εμένα που με βλέπεις δεν είμαι άνθρωπος, αλλά εξωγήινος!!

Πείτε μου, με τί ψυχολογία η πελάτισσα έδωσε τέτοια απάντηση; Μιλάμε...πολύ εμπνευσμένο! Περιττό να σας πω, πως η συνάδελφος είχε μείνει κάγκελο κι εγώ απέναντι είχα πέσει κάτω από τα γέλια...

Το συμπέρασμα της ημέρας

Οι Έλληνες...ΔΕ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΟ MANUAL!!!

Είναι απλά τραγικό..."γεια σας, πώς γυρίζω τη γλώσσα στα ελληνικά;", "γεια σας, πώς αποθηκεύω ένα όνομα στον κατάλογο;", "γεια σας, το κινητό μου καλεί έναν Άραβα τυπά που λέγεται 'χαμηλ. μπαταρ.' και μετά κλείνει, τί να κάνω;", "γεια σας, πώς βγάζω φωτογραφία;"...ώχουυυυυυυ...της γιαγιάς σας πια...γεια σας και γεια σας συνέχεια!!! Read the f*cking manual...τσουρέέέκια!

Σόρυ κιόλα για τις "πιπέρι words" που χρησιμοποίησα, αλλά έχει παραγίνει! Ναι, κύριέ μου, αυτό το βιβλιαράκι που σας παρέχεται μαζί με την οποιαδήποτε ηλεκτρονική συσκευή που αγοράζεται όόόχιιι δεν είναι άρλεκιν, όόόχιιι δεν είναι βίπερ, όόόχιιι δεν περιέχει συνταγές μαγειρικής (εκτός αν πάρετε κανά μίξερ ή καμιά κουζίνα), όόόχιιι δεν είναι μπλοκ σημειώσεων, είναι το μάνιουαλ...ναι, βρε, το μά-νιου-αλ...κάνε "νιάου"...μπράβο (!) ... γάτα είσαι! Τί το θες κύριέ μου το 8800 GOLD edition (1400 ευρώ παρακαλώ κινητό) αν δεν ξέρεις να πατάς το κουμπάκι να πάρεις ένα τηλέφωνο; Τί το θες το άλλο το εξελιγμένο που παίρνει και τζίπ (τζι-πι-ες μαρή σε λέω, τί τζιπ!) αν δεν ξέρεις να στείλεις ούτε ένα μήνυμα η γυναίκα;;!! Ώχου, απογευματιάτικο, με σύγχισες! :P

(και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, ούτε σε ΑμΕΑ (που οι συγκεκριμένοι είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο καλά ξέρουν να χειρίζονται το κινητό τους), ούτε σε ανθρώπους που έχουν πάρει ένα απλό ταπεινό τηλέφωνο και προσπαθούν να κατανοήσουν την τεχνολογία αυτή...)