Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: τις περισσότερες ώρες που είμαι ξύπνια είμαι σε μια κατάσταση αφηρημάδας, άρνησης σκέψης και αργής κίνησης.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά by default αρνείται ο εγκέφαλος να κάψει πολλά εγκεφαλικά κύτταρα για οποιαδήποτε ενέργεια απαιτεί προσπάθεια. Στην περίπτωση που ζοριστώ και κινηθώ λίγο πιο γρήγορα μετά κάνει στιγμιαίο format με *#7370# για επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων ώστε να επανέλθω στο default mode.
Συνήθεις ενέργειες που κάνω όταν είμαι αφηρημένη:
- Τρώμε. Τελειώνουμε φαγητό. Ανοίγω την πόρτα του ψυγείου για να βάλω μέσα το λάδι παρόλο που πριν 3 δευτερόλεπτα έκανα την ίδια λανθασμένη κίνηση με το ξύδι. (Note για την επόμενη φορά: δίπλα είναι το ριμαδοντούλαπο για το λάδι και το ξύδι)
- Τρώμε. Τελειώνουμε φαγητό. Μαζεύω το τραπέζι. Παρόλο που γνωρίζω ότι δεν υπάρχει σακούλα σκουπιδιών στο σκουπιδοντενεκέ που βρίσκεται στο ντουλάπι κάτω από τον νεροχύτη (πλήρης αναφορά!) ανοίγω και ξανα-ανοίγω το ντουλάπι κάθε μα κάθε φορά που θέλω να πετάξω κάτι στα σκουπίδια, το ξανακλείνω και κατευθύνομαι προς την πόρτα της κουζίνας που συνήθως είναι κρεμασμένη η σακούλα. Tip για την επόμενη φορά: (ψιλο-λάθος ο κώδικας αλλά είναι μια 1η προσέγγιση)
{
anazitise_sakoula_skoupidiwn_sthn_porta_ths_kouzinas;
{
else
{
peta_to_skoupidi_ston_skoupidonteneke;
}
- Ο πίνακας με τις ασφάλειες (που περιέχει και τον διακόπτη για το θερμοσίφωνο) βρίσκεται πάνω από το θυροτηλέφωνο...μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια, ε; Εννοείται πως τις περισσότερες φορές που μου ζητάει κάποιος να ανάψω το θερμοσίφωνο πατάω το κουμπί να ανοίξει η πόρτα της πολυκατοικίας...και αντίστοιχα όταν χτυπάει κάποιος το κουδούνι πλησιάζω στο σημείο, ανοίγω το θερμοσίφωνο και απομακρύνομαι ήσυχη...μέχρι φυσικά που ξαναχτυπάει το κουδούνι μετά από λίγη ώρα...
- Άρχισα να κάνω τα ίδια και στη δουλειά...έχουμε μια κάρτα που ανοίγει την πόρτα για να περάσεις στα ενδότερα...ε, αρκετές φορές παρόλο που γνωρίζω πως πρέπει να έχω την κάρτα μαζί μου για να ανοίξει η πόρτα την ξεχνάω στο γραφείο μου και αναγκάζομαι να επιστρέψω πάλι στο γραφείο για να πάρω την κάρτα...(να σημειωθεί πως αυτή τη διαδικασία την κάνω κάθε 10 λεπτά περίπου)
- Α, να και ένα πρόσφατο απογευματιάτικο παράδειγμα αφηρημάδας...ο γαλλικός καφές βρίσκεται σε ένα βαζάκι δίπλα στην καφετιέρα, ενώ του εσπρέσσο ο καφές βρίσκεται στο ντουλάπι σε ένα άλλο βαζάκι...ΚΑΙ χτες ΚΑΙ σήμερα...έφτιαξα εσπρέσσο με γαλλικό καφέ...!! Δεν ήταν κακό βέβαια...μπορεί να το καθιερώσω :P
- Φυσικά, η αφηρημάδα δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό μόνο δικό μου..την τελευταία βδομάδα στη δουλειά, μια συνάδελφος έχει κάνει 3 φορές το ίδιο λάθος αφηρημάδας. Μου φέρνει τη συσκευή που θέλει να αγοράσει ο πελάτης που εξυπηρετώ, της υπογράφω στη λίστα της ότι έλαβα το κουτί που μου ανέβασε από την αποθήκη και ευθύς γραπώνει παραμάσχαλα το κουτί με την συσκευή, μου αφήνει εμένα τη λίστα της και απομακρύνεται ανετότατη (αντί να πράξει το ανάποδο!)...εγώ και ο πελάτης να έχουμε μείνει κάγκελο που έχει πάρει το κουτί μέσα από τα χέρια μας, την κοιτάμε με ύφος απορίας να φεύγει μακριά, ώσπου μονομιάς φωνάζουμε μαζί με τον πελάτη «το...το...το κουτί που το πας;;;». Τί να πω! I am not alone in this planet…
- Χτες...έχει φτάσει η ώρα να σχολάσουμε και μου λέει μια συνάδελφος να κάτσω στην πόρτα σε περίπτωση που θελήσει κάποιος πελάτης να μπει να του πω ότι έχουμε κλείσει...στέκομαι κι εγώ μπάστακας στην πόρτα ώσπου μετά από κανά 2λεπτο μπαίνει ένας πελατίσκος (έτσι τους λέμε για να ακούγονται γλυκούλιδες!), του χαμογελάω (αφηρημένα), του γνέφω σε στυλ «γεια σας» και φυσικά μπαίνει ανέμελος μέσα και διασχίζει το μισό κατάστημα ώσπου τον βλέπει η συνάδελφος και τον πληροφορεί πως έχουμε κλείσει...πραγματικά, αναρωτιέμαι, αυτό το πράγμα πώς το έκανα, μου λέτε; (Ελαφρυντικό στοιχείο: 10 δευτερόλεπτα πριν εισέλθει ο πελάτης πέρασε από μπροστά μου και συνομιλήσαμε στα πεταχτά ένας συνάδελφος...ε είχα αφαιρεθεί η καημένη!)
Βοήήήθειααα, δε με μπορώ άλλο!!